وقتی همه خوابیم

کاش یه آمپول بود آدم می زد و تمام خاطره های تلخ گذشته رو فراموش می کرد. بابا این روزا تو شرایطیه که واقعا نیاز به همچین آمپولی داره. وقتی همه خوابیم...

بچه که بودیم یادمون دادن تو خیابون حتی نون خشک هم نخوریم مبادا یکی نداشته باشه و دلش بکشه. 

حالا نمی دونم مردم چشون شده که عکس دل انگیز ترین خوردنی ها و قشنگ ترین لباسا و پر زرق و برق ترین سفرهای تفریحیشون رو می ذارن تا دل ملت رو آب کنن و بگن ببینین ما چه لارجیم!

وقتی همه خوابیم...

دنیای جهنمی زشتی شده.  مادر شوهر خواهرم بعد از چند سال بیماری سخت و طاقت فرسا دو سه روز پیش از دنیا رفت. خواهرم و شوهرش خیلی داغون شدن. روز تشییع جنازه فقط جند نفری که کار دفن رو انجام می دادن دور قبر بودن همه از دور شاهد درد کشیدن اعضا این خانواده بودیم و کسی واسه آروم کردنشون جلو نمی رفت. خواهرم داشت از غصه دق می کرد و من یه گوشه دست به سینه زیر دو لایه ماسک وایساده بودم و هق هق گریه می کردم. نتونستم واسه آروم کردن هیچ کدومشون جلو برم.  دنیای جهنمی زشتی شده  دنیای جهنمی زشتی شده.... + واسه آرامش روح اون مادر قوی و آروم گرفتن همسر و بچه های داغدارش دعا کنین... وقتی همه خوابیم...

دقیقا یه هفته است که کوید نوزده وارد بدنم شده و منم یکی از اون چند میلیون نفر مبتلا به کرونا شدم. دو روزه بویاییم رو از دست دادم و زندگی بدون بو برای منی که بویایی قوی داشتم واقعا چیز زشتی شده.

وقتی همه خوابیم...

اوه! چه گرد و خاکی نشسته اینجا! نوشتن دوباره سخت نیست. یه مداد و یه مداد تراش می خواد... وقتی همه خوابیم...

بعضی خاطره ها مثل سیاه چاله می مونن. همین که یه کم بهشون فکر می کنی تو رو می کشن داخل خودشون و نابودت می کنن... وقتی همه خوابیم...

مسئله داشتن یا نداشتن بکارت نیست. مسئله داشتن روح و اندیشه دختر بودن و زن بودن است. این که بگوییم چون مریم هنوز ازدواج نکرده باید روز دختر را به او تبریک گفت مضحک است چون او بکارتش را با دو تا از دوست پسرهایش از دست داده؛ یا مژگان  که تمام مسئولیت های خانه پدری بر عهده اوست نباید روز زن را به او تبریک گفت چون مجرد است از بنیاد غلط است.  کدام زن است و کدام دختر؟  همه زن ها در وجودشان دخترانی پرنشاط و شور زندگی اند و همه دخترها در وجودشان زنانی فداکار و مهربان دارند پس مراقب معیارتان برای تبریک گفتن روز زن و روز دختر باشید.  وقتی همه خوابیم...

تو این چند سالی که از خدا عمر گرفتم به یه نتیجه ای رسیدم. شادی و اندوه رو خود ما در درونمون پرورش می دیم. گاهی یه ناراحتی کوچیک برامون بوجود میاد، یه دلخوری، یه عصبانیت... بعد ما اونو با انواع و اقسام بهانه ها بزرگ می کنیم و پرورش می دیم و بروزش می دیم. بداخلاقی می کنیم و بهانه جویی و مرتب سر دیگران غر می زنیم. ولی اگه یه کم روحیه قوی داشته باشیم اون ناراحتی کوچیک نباید اثری روی شادی درونیمون بزاره.  +این مسئله شامل مشکلات بزرگ زندگی هم می شه ولی من هنوز به اون حد از روحیه نرسیدم که بتونم از پسشون بربیام. ++این مسئله اصلا و اصلا و اصلا شامل حالت هایی که با کم و زیاد شدن هورمون های زنونه ایجاد می شن نمی شه.  وقتی همه خوابیم...

مگه تقصیر منه که هنوز تو بیست و دو سه سالگی موندم و هر روز دارم از سن شناسنامه ایم بیشتر فاصله می گیرم؟

چرا ازم انتظار دارین بزرگتر از سن ذهنیم رفتار کنم؟

+ کسی رو می شناسم که به گفته خودش تو سی سالگی احساس یه آدم پنجاه ساله رو داشته و بازم به گفته خودش هیچ چیزی توی زندگی خوشحالش نمی کنه. حتی دیدن یه شاخه گل.

آدما چقد با هم متفاوتن...

وقتی همه خوابیم...

وقتی یه دروغ یا وهم و خیال رو بارها برای دیگران بگی، برای خودت تبدیل به یه واقعیت می شه.  خانواده شماره 1. یادمه مادر خانوادشون وقتی بچه بودن انقدر یه دروغ رو تکرار کرد که بچه ها با این که می دونستن واقعیت نداره ولی باورش کردن و بعد خودشون اون دروغ رو وقتی دور هم جمع می شدن تکرار می کردن. حالا اون دروغ یه واقعیت محضه که هیچ کس و هیچ چیز نمی تونه خلافش رو ثابت کنه. اون خیال واهی حالا شده جزئی از وجودشون. می دونن که واقعیت نداره ولی نمی تونن راهی برای رد کردن این واقعیت هم پیدا کنن. خانواده شماره 2. وقتی وارد خانوادشون شدم مادر خانواده از کمبود توجه های زیادی از جانب شوهر و بچه هاش رنج می برد. آرزوها و خیال های شیرینش رو درمورد رفتار شوهر و بچه هاش مثل یه واقعیت روزمره برام تعریف می کرد. قصدش دروغ گفتن نبود، می فهمیدم. فقط دوست داشت روابظش با خانوادش اون طوری که آرزو داشت به نظر برسه. حالا انگار ضمیر ناخودآگاه و خودآگاهش با هم درگیر شدن. می دونه هیچ کدوم از رویاهاش واقعیت ندارن ولی نمی تونه از وانمود کردن هم دست برداره. پس مریض شده، ضعف روحی، ضعف جسمی رو به دنبالش آورده و حالش خوب نیست.  وقتی همه خوابیم...

صبح اطراف زمینای کنار الماس شهر یه عالمه گربه نوروزی دیدم. داشتن واسه خودشون خوش می گذروندن و عین خیالشون هم نبود که کرونا همه گیر شده. چند تا آقا هم بعد از ورزش صبحگاهیشون تو پارک آهنگ گذاشته بودن و می رقصیدن. این یعنی زندگی...

وقتی همه خوابیم...

انگار نه انگار همین پنج دقیقه پیش آسمون رو ابرای تیره گرفته بودن و بارون می یومد. یهو آفتاب شد و آسمون آبی آدمو وسوسه می کنه واسه پیاده روی.

 

وقتی همه خوابیم...